Na łamach The Lancet opublikowano bardzo interesujący artykuł poglądowy poświęcony farmakoterapii niewydolności serca. Jego autorzy przypominają wyniki najnowszych badań poświęconych leczeniu chorych z niewydolnością serca i upośledzoną/zachowaną funkcją skurczową lewej komory.
Przypominają między innymi, że przez dłuższy czas brakowało danych na temat możliwości zastosowania antagonistów aldosteronu u chorych z istotną dysfunkcją lewej komory w II klasie wg NYHA. Lukę tę wypełniło badanie EMPHASIS-HF, w którym wykazano, że eplerenon istotnie zmniejsza liczbę liczonych łącznie zgonów i hospitalizacji z powodu niewydolności serca oraz śmiertelność całkowitą (stanowiącą dodatkowy punkt końcowy).
Omawiając leczenie niedokrwistości związanej z niewydolnością serca Krum i Teerlink przypominają, że w badaniu FAIR-HF dożylne podawanie kompleksu wodorotlenku żelaza III i karboksymaltozy spowodowało istotną poprawę stanu klinicznego chorych. Suplementacja żelaza wydaje się zatem postępowaniem racjonalnym.
Autorzy przypominają problemy związane z optymalnym dawkowaniem ß blokerów i związanymi ze stosowaniem ich wysokich dawek objawami takimi jak hipotensja czy bradykardia. Między innymi w tym kontekście przypominają wyniki badania SHIFT, w którym iwabradyna istotnie ograniczyła częstość występowania podstawowego punktu końcowego badania, który stanowiły zgony sercowo-naczyniowe i hospitalizacje z powodu niewydolności serca.
Krum i Teerlink odnotowują niepowodzenie badań poświęconych terapii niewydolności serca z zachowaną frakcją wyrzucania lewej komory. Jedynym badaniem, którego wyniki dają (niepełne) przesłanki do stosowania inhibitorów enzymu konwertującego angiotensyną w tej populacji chorych jest próba Perindopril Evaluation Program (PEP), w której wykazano korzystny wpływu peryndoprylu na występowanie klinicznych punktów końcowych w obserwacji rocznej (choć ostatecznie końcowy wynik badania okazał się neutralny).
Wśród nowych leków w niewydolności serca autorzy wspominają inhibitory reniny i korzystny wpływ aliskirenu na aktywację neurohumoralną w badaniu o akronimie ALOFT (choć kolejne badanie – ASPIRE nie potwierdziło jego korzystnego efektu u chorych z pozawałową dysfunkcją lewej komory). Obecnie trwają próby ASTRONAUT i ATMOSPHERE.
Inne nowe badane preparaty to leki hamujące ATP-azę Na+/K+ i stymulujące transport wapnia w siateczce sarkoplazmatycznej (istaroksym) oraz selektywne aktywatory miozyny sercowej (omekamtyw mekarbilu). W małych próbach klinicznych w skurczowej niewydolności serca zachęcające rezultaty przyniosło zastosowanie inhibitorów fosfodiesterazy-5A (sildenafil). Obecnie trwa badanie oceniające skuteczność sildenafilu u chorych z niewydolnością rozkurczową.
Opracowane na podstawie: Lancet / 20 sierpnia 2011
Magdalena Lipczyńska
Henry Krum, John R Teerlink. Medical therapy for chronic heart failure, LINK: Lancet 2011; 378:713
